Tot liefde is hij onmachtig gebleken
Wie op sterven ligt, zo wordt gezegd, ziet in die laatste ogenblikken zijn leven in een flits aan zich voorbijtrekken. Of dat zo is en of het voor iedereen geldt, weet vermoedelijk niemand, maar voor een roman of een novelle is het een fraai uitgangspunt, voor de schrijver een idee dat hem kan helpen bij het ordenen van zijn materiaal. De geuren van het ziekenhuis en van de tuin, de beraadslagingen van artsen en verpleegsters aan het bed en de stemmen van de bezoekers vermengen zich met beelden uit de jeugd en herinneringen aan het leven. Dat gebeurt niet in een dwingende en logische stroom, maar aan de hand van min of meer toevallige associaties: de ene gedachte roept de andere op. Zó kan het procedé worden omschreven dat Jan Siebelink volgt in Met afgewend hoofd, zijn eerste novelle sinds Oponthoud (1979). Het boek een korte roman noemen mag van mij ook, en dan ligt een vergelijking met De hof van onrust meer voor de hand, Siebelinks mooie roman uit 1984. (meer…)