Over Kalfsvlies van Marieke Rijneveld
Het gulzige lezen is voorbij. Al jaren val ik niet meer met de gretigheid van een jong hondje dat zijn etensbak krijgt voorgezet aan op nieuw-verschenen dichtbundels. Gek genoeg hebben tien jaar schrijven over poëzie (en meedraaien, in een nederige functie, op de boeiende longstay-afdeling die de poëziewereld is) dat bewerkstelligd; ik had het van tevoren niet kunnen voorspellen, maar het is gebeurd en niet meer terug te draaien. (meer…)