Ik denk niet meer, dus ik ben niet meer
Drie vrienden van rond de negentien jaar zijn bezeten van het surfen, van de mythische lichaamscultuur, de verbondenheid met de natuur, de vrijheid. Zodra er ergens een juiste golf valt te verwachten, spoeden ze zich daarheen, weer of geen weer, zomer of winter, het tijdstip maakt niet uit. Na een sessie op de plank in alle vroegte op een winterochtend rijden ze, blauwbekkend, welhaast stoned van de inspanning met hun bestelbusje tegen een betonnen paal. Een paar gebroken botten bij de bestuurder en bij degene die aan de raamkant in de veiligheidsriem zit. Simon Limbres is minder fortuinlijk. Hij wordt, tussen hen in gezeten, door het raam gekatapulteerd en belandt in coma op de intensive care van het ziekenhuis. Alwaar blijkt dat hij inoperabel is en feitelijk al hersendood. (meer…)