De Hyacinten in de wereld zijn nu eenmaal niet voor de Hansies weggelegd
Weinig Nederlandse auteurs behoeven zo weinig introductie als Anna Blaman. Haar psychologische tekening van de niet te ontlopen eenzaamheid van de mens, neergelegd in romans als Eenzaam avonuur (1948), Op leven en dood (1954) en De verliezers (1960), was zo sterk dat haar boeken in de jaren vijftig en ook daarna net zulke weerstanden opriepen als die van Gerard Reve. Niet verwonderlijk, want Blaman en Reve werkten hun — overigens verschillende — thema’s aan de hand van vergelijkbare beelden uit: in de dagen van de naoorlogse wederopbouw gaven zij uiting aan een pessimistische levensvisie, beiden — Blaman eerder dan Reve — hadden het over homoseksualiteit. (meer…)