Stofgoud over de werkelijkheid
Nadat ze jarenlang haar verhalen alleen in Hollands Maandblad publiceerde, debuteerde Hermine de Graaf in 1984 met de bundel Een kaart, niet het gebied. Daarmee was haar naam in één keer gevestigd, niet in de laatste plaats door toekenning van de eerste Geertjan Lubberhuizenprijs, dit voorjaar. De gedachte dat zoveel succes een stevige wissel op de toekomst trekt ligt voor de hand, maar geldt — naar het schijnt — niet voor Hermine de Graaf: de verhalen die nu in De zeevlam zijn opgenomen waren al gereed voordat die prijs werd toegekend, er ontstaat een beeld van een met zorg opgebouwde schrijverscarrière. Die zorg straalt nadrukkelijk van deze nieuwe verhalen af, in lange tijd las ik niet zo’n evenwichtige en hecht gecomponeerde bundel. En wat meer is: zo’n mooi boek. De zeevlam is, vergeleken met De Graafs debuut, een grote stap voorwaarts — zowel thematisch als stilistisch — en toont de ontwikkeling van een schrijfster die bezig is zich een heel eigen plaats in de moderne Nederlandse literatuur te verwerven. (meer…)